Henüz savaş patlamamıştır.
Yazın dünyamızın merkezi İstanbul'dur. Ve şiirimiz şiir anlayışlarında da derin farklılıklar taşıyan üç farklı koldan yürümektedir. Birincisi Garip çizgisi, ikincisi Bağımsızlar ayağı, üçüncüsüyse Toplumcu çizgidir.
Orhan Veli, Oktay Rifat, Melih Cevdet, şiirlerini topladıkları ve önsözünde, şiirde ölçü ve uyağa, şairaneliğe karşı olduklarını açıkladıkları bir Garip seçkisi yayımlamışlardır.
Bu yıllarda ilk şiir kitaplarını yayımlayan Asaf Halet Çelebi, Orhon Murat Arıburnu Bedri Rahmi Eyüboğlu, Cahit Külebi, Necati Cumalı, Ceyhun Atuf Kansu gibi daha kendilerine özgü şiirler yazan ve kendilerini Bağımsızlar grubunda değerlendiren ozanlar yanında; Rıfat İlgaz, İlhami Bekir Tez, Cahit Irgat, A. Kadir, Abdülkadir Demirkan (Vedat Türkali), Ömer Faruk Toprak, Enver Gökçe, Mehmed Kemal, Arif Damar (Barikat), Ahmed Arif gibi şiirlerinde ortak izlek olarak, barışı, özgürlüğü, eşitliği, halkın çektiği sıkıntıyı, gittikçe artan yoksulluğu, Cumhuriyet Türkiye'sindeki eksen kaymasını işleyen Toplumcu 40 Kuşağı içinde görürüz Akıncıoğlu'nu.
Gerçi bu üç damarın anlayışları ayrı görünse de birbirine yakın söyleyiş biçimleri dikkat çekicidir. Belki de dönem ozanları arasındaki, öbür kuşaklara oranla daha fazla olan bir dirsek teması içinde bulunulmasıdır.
Niyazi Akıncıoğlu'nun, Rıfat Ilgaz'a sunum yaptığı Saklambaç şiiri de Garip'le Toplumcu Gerçekçi çizgi arasındadır:
"Niçin düşünüyorum
Saklambaç oynadığımızı;
Saklambaç oynadığımız günler
Çok mu geride kaldı?
Özlemiş olmalıyım.
Sen özlemedin mi?
Saklambaç oynamak istiyorum:
Çocukluğumuzdaki gibi
Ve son defa...
Bakalım bulabilecek misin?
Bu sefer çitin ardında değilim,
Ne de fırın içinde,
Çok başka yerlere saklanacağım;
Gözlerini yum çocuğum, gözlerini yum
Saklanıyorum...
Oldu bitti
Kara kuşlar öttü... " (1940)
Çağa uygun Türk şiirinin oluşturulma sürecidir bir bakıma. Nitekim Akıncıoğlu halk şiiri, Divan şiiri ve Batı şiiri arasında bir yerlerde ve imgeyi öne çıkartarak yazmaktadır şiirini.
Zeynep ALİYE.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder